اگه بتونید ازدواج کنید و دو تایی برید. تحمل دوری از خانواده راحت تر باشه.
پاسخ : مشکلی بنام دلتنگی و راه حل،اصلا راه حلی داره؟
اگه بتونید ازدواج کنید و دو تایی برید. تحمل دوری از خانواده راحت تر باشه.
پاسخ : مشکلی بنام دلتنگی و راه حل،اصلا راه حلی داره؟
سلامنوشته اصلی توسط giftofgod
بدبختی اینه که فاند کم می دهند این دانشگاه های کانادایی!
نمیشه ازدواج کنیم.
من از تنهایی می ترسم.
البته فعلن دلم به این خوشه که تو وونکوور کلی ایرانی هست.
شاید درد غربت کمتر باشه.
اما درد دوری از خانواده، سخته!
ممنون
نبینم ، این دم رفتن ، تو چشمات غصه میشینه ، همه اشکاتو می بوسم، می دونم قسمتم اینه
پاسخ : مشکلی بنام دلتنگی و راه حل،اصلا راه حلی داره؟
یعنی به نظرتون مشکل فقط فانده!
آخه چه جوری میشه تو این مدت کم (از زمان admission گرفتن تا شروع ترم) فرد مناسب رو پیدا کرد؟
پاسخ : مشکلی بنام دلتنگی و راه حل،اصلا راه حلی داره؟
سلام
1-فقط یه جمله از امام علی میخواستم بگم:
غریب، کسی است که دوست ندارد.
سعی کنید تا اونجا که می تونید واسه خودتون رفیق پیدا کنید (البته از نوع حسابیش)
2-ازدواج فکر خوبیه به شرط اینکه (به نظر من البته) با یه دانشجوی دیگه (ترجیحا ایرانی) که فاند داره باشه. این طوری اتفاقا به نظر من در خیلی از هزینه ها صرفه جویی میشه
3-خدا رو فراموش نکنید
4-این خاطره رو واستون تعریف می کنم که فکر نکنید خدایی نکرده زندگی در غربت خیلی وحشتناکه:
چند وقت پیش با یکی از دوستانم در سوئد چت می کردم. اولین چیزی که بهش گفتم این بود: " با غم غربت چه می کنی؟" گفت برو بابا جمع کن این حرف هارو اینجا از بس با این و اون فارسی حرف زدم خسته شدم!!! (اونجا پر از ایرانی و کورد هست)
5- شما معمولا در بدو ورودتون اونقدر درگیر مسائلی چون ثبت نام و اسکان و غذا و ریسرچ میشید که عملا دلتنیگی و غربت اصلا در دلتون راه پیدا نمی کنه بنابراین اصلا خودتون رو اذیت نکنید و توکل داشته باشید.
موفق باشید
پاسخ : مشکلی بنام دلتنگی و راه حل،اصلا راه حلی داره؟
دلتنگی زمانی ایجاد میشه که بخواین از خانواده ، فامییل ، و حتی حیوانات و وسایل شخصی خودتان جدا شوید.ما به کمک یکی از ویژگی های انسان به عنوان عادت زندگی را برای خودمان در بیشتر شرایط آ|سوده تر می کنیم.اما بارها ثایت شده که عادت می تونه خیلی هم مخرب باشه.همیشه گفتن که ترس به خاطر ناشناخته ها ایجاد میشه ، پس به ظنر من دلتنگی رو حتی میشه یه نوع ترس قلمداد کرد.باور کنید چاره ای جز گذر زمان هم نداره.تکنولوژی هم که در این حد پیشرفت کرده و می تونید به کمک هزار و یک روش خودتون رو تا رسیدن به مرحله ی دیگری از زندگی و عادت به اون آرامش بدید
Galaxy Lights, Solar Echoes and Dark Matters Calling Us to Sth Bigger
John Oliver Explains Everything That is Wrong With Standardized Testing
پاسخ : مشکلی بنام دلتنگی و راه حل،اصلا راه حلی داره؟
يه راه خيلي مفيد كه كسي اينجا شاره نكده ورزش كردنه. كه خيلي جواب ميده. اونهايي كه اهل ورزش منظم هستند كه ميدونند خودشون باي اونهايي ميگ مكه امتحان نكردند. توصيه ميكنم حداقل هفته اي 3 جلسه حداقل يك ساعت و نيم ورزش كنيد.حالا اين ورزش ميتونه هرچيزي كه بهش علاقه داريد باشه يا يه ورزش كلي مثل اروبيك يا بدن سازي يا انواع كلاس هاي رقص كه اونجا هست. با امكاناتي هم كه ممولا دانشگاه هاي كشور هاي پيشرفته دارند با كمترين هزينه ممكن حتي كمتر از اينجا ميتونيد انواع ورزش ها رو امتحان كنيد.
اگر كمي خجالتي هستيد پيشنهاد ميكنم حداق چندجلسه اول رو با يكي از دوستاتون بريد ولي مطمئن باشيد بعد از يكي 2 هفته ميتونيد با تعدادي كه مثل شما ميان آشنا شيد. هفته اي 7 8 ساعت هيچ دانشمندي رو بيسواد و هيچ بي سواي رو هم دانشمند نميكنه.
حتي دوستايي رو پيدا ميكنيد كه ميتونيد باهاشون ثلا ماهي يكي دو شب بريد كمپينگ اتفاقا خيلي هم لذت بخشه
جدا از تاثير مثبت جسماني و سوزوندن انرژي اضافه شما و تخليه استرس و هيجان و شادابي مثل اروبيك شنا رقص بهتون اعتماد به نفس و حتي انگيزه براي تلاش بيشتر هم ميده مخصوصا ورزش هاي رزمي و بدن سازي وورزش هايي مثل يوگا باعث افزايش تمركز هم ميشن
بعدش هم هرجاي دنيا براي مصاحبه براي يك شغل بريد فردي با بدن آماده و متناسب هميشه شانس يشتري داره.البته اين تو ايران يك مقداري برعكسه . . .
فايده هاي زياد ديگه اي هم براي هر نوع ورزش هست كه ديگه خودتون با سر زدن به سايت بخش ورزش دانشگاهتون ميتونيد باخبر بشيد
پاسخ : مشکلی بنام دلتنگی و راه حل،اصلا راه حلی داره؟
ورزش خیلی مهمه.
به علاوه، سرگرم کردن خودتون. یعنی اگر صبح تا شب بشینید توی اتاقتون، صد در صد افسرده میشید.
بالاخره آدم یه gym ثبت نام میکنه، اونجا با یه عده آشنا میشه. یه library میره، باز اونجا با چند نفر هم صحبت میشه. میتونه اوقاتی رو اصلا برای تفریح در نظر بگیره با دوستاش.
خلاصه که آدم اگر سر خودش رو گرم کنه، این مسائل کمتر خودنمایی میکنه.
Never Stop Dreaming Of A Better Tomorrow
پاسخ : مشکلی بنام دلتنگی و راه حل،اصلا راه حلی داره؟
به نظر منم دلتنگی یه چیز مقطعیه ... البته نمیگم سخت نیست ولی به نظر من میشه بهش عادت کرد یا اینکه با سرگرم شدن باهاش مبارزه کرد .
مقصد بهانه است .... رفتن رسیدن است .......
پاسخ : مشکلی بنام دلتنگی و راه حل،اصلا راه حلی داره؟
سلامسلام عزیزان،لطفا در این تاپیک نظرتون و بگین تا اونایی که مثل من این مشکل و دارن بتونن حداقل یه راه حلی دستشون بیاد و اون و به کار ببندند تا وقتی از خانواده دور می شن بدونن که چکار کنن که دلتنگیشون حداقل کمتر بشه.می خواستم این تاپیک و یه چند ماه دیگه درست کنم ولی ذهنم همش درگیرش شده و دلم طاقت نیوورد و برای اینکه تا چند ماه دیگه که موقع رفتن خیلی از ما هاست به نتیجه ای رسیده باشیم،این تاپیک و الان ایجادش کردم.بنابراین از همه می خوام که درش شرکت داشته باشن.پیشاپیش از پاسخ هاتون ممنونم.
از خودم بگم که من تا حالا از خانوادم جدا زندگی نکردم،نه خوابگاه بودم و نه موقع اردو و مراسم های دیگه که مدرسه و دانشگاه می گذاشت ازشون جدا نشدم.همیشه با هم مسافرت رفتیم،با هم خرید رفتیم،با هم مهمونی رفتیم و....حالا که کم کم باید ازشون جدا شم نمی دونم چطوری و کی می تونم با قضیه نبودن اونها کنار بیام و از الان دلتنگ می شم چه برسه به اون موقع!شما شاید بگین که اه،چقدر این بچه! وابسته و بچه ننه و مامانی بار اومده!ولی باور کنین این مسئله ای است که خیلیا درگیر اون هستن و نمی تونن همین جوری خانواده،فامیل و حتی وطن و جایی که درش زندگی می کنن و رها کنن و برن.
می دونم شما شاید می گین که : دم طاووس کس خواهد جور هندوستان کشید باید! و اینکه کسی که هدفش پیشرفت و اینا باشه دیگه این فکرا نباید بیان تو ذهنش ولی نه واقعا واسه من حداقل این طوری نیس و حضور خانواده بوده که به اینجا رسیدم.کسی که خارج رفته نمی تونه بگه که،نه من تا به حال دلتنگ و Homesick نشدم.دلتنگی واسه همه هس.واسه بعضیا کم و واسه بعضیا زیاده.حلا واسه اونایی که زیاده باید واقعا چکار کرد؟
از همتون می خوام نظرتون و بگین که افرادی مثل من که با افراد خانواده رابطه صمیمی داره و هر روز اونا رو می بینه،چطور می تونه با این قضیه که واسه چند ماه و چند سال دیگه نمی تونه حضوری اونا رو ببینه، کنار بیاد واین قضیه تو روند تحصیلیش اثر منفی نذاره؟
از همگی ممنونِ ممنونم.
من هم فردی مثل شما هستم که همیشه با خانواده هستم و هیچ وقت تنهایی و با دوستان بودن رو به خانواده ترجیح ندادم. البته با این تفاوت بزرگ که دبیرستان و لیسانس رو در خوابگاه بودم. با این که این دوران مشکل زیادی نداشتم (شاید به خاطر این که بهم خیلی سخت نگذشته و با دوستان تجربه های تازه ای داشتم)، اما الان که هنوز معلوم نیست پذیرش بگیرم یا نه دلتنگ خانواده ام میشم.
در مورد من، علتش اینه که فکر می کنم مسئولیت پذیرتر شدم و دوست ندارم خانواده ای که من رو تا اینجا جلو آوردن و تنها نگذاشتن، رو یک شبه تنها بگذارم. اگه این همه وقت، انرژی و هزینه برای اپلای نگذاشته بودم و تحصیل دکترا در ایران و خارج فاصله مالی و ریسرچی کمتری داشت، مسلماً می موندم. اما هر گام که جلو می روم، وقتی به پشت سرم نگاه می کنم انگیزه ام بیشتر میشه و بیخیال رفتن شدن برام سخت تر میشه.
به نظر من اگه موفقیتت برات مهمتر باشه در دوران تحصیل اذیت نمیشی و انگیزه می گیری. به هر حال، موفقیت ما برای خانواده مون خیلی باارزش خواهد بود چون بیشتر نتیجه تلاش اونهاست، پس به این فکر کن که چطور انتظارات اونا رو برآورده کنی.
پاسخ : مشکلی بنام دلتنگی و راه حل،اصلا راه حلی داره؟
به نظر من آدم باید ببینه چه چیزی رو از دست میده و در قبالش چه چیزی رو به دست میاره.
من خودم 1 سال به این موضوع فکر کردم و بعد تصمیم به اپلای گرفتم، با اینکه اکثر بچه های شریف همون سال چهارم اپلای میکنن ولی من اون موقع نتونستم تصمیم قطعی بگیرم و الآن این تصمیم رو گرفتم.
به نظرم ازدواج شاید 20% مشکل تنهایی رو حل کنه. چون یه سری از دوستام که ازدواج کردن و بعد رفتن، الآن که اونجان، 24 ساعته پای skype و oovoo و ... هستن.
مجوز های ارسال و ویرایش
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (Bookmarks)