چه بازه سنی برای مهاجرت مناسبتر است؟ تجربیات افراد از بعد سن و سال.

[dariush44]

سلام دوستان
من ?? سالمه و کارداني رشته معماري دارم.مجرد هستم.سربازي هم رفتم
خودم هميشه تو ذهنم بوده که به خارج از کشور مهاجرت کنم حالا يا با تحصيل يا هر روش ديگه اي...مخصوصا آلمان.چون که عموم اونجا زندگي ميکنه و بهم گفت که ليسانستو ايران بگير بعد واسه مستر خودم تامينت ميکنم...در حال حاضر در حال يادگيري زبان انگليسي هستم...آيا زبان آلماني هم حتما بايد ياد بگيرم يا همون انگليسي هم خوبه؟به نظر شما بهترين راه مهاجرت چيه؟اين که ليسانسمو اينجا بگيرم بعد اقدام کنم يا راه هاي ديگه و راحت تري هم هست؟عموم که اونجا هست چه مزيت هاي ميتونه واسم داشته باشه؟به نظرتون واسه آلمان همون رشته معماريو بخونم واسه کارشناسي يا تغير رشته بدم؟استراليا چطوره؟در مجموع احساس ميکنم روز به روز داره وابستگيم بيشتر ميشه به ايران هر چند که خيلي بي قانوني و بيکاري اينجا هست ولي سعي ميکنم هدفمو از دست ندم...
ببخشيد رفقا سوالام زياد شد...ممنون ميشم کمکم کنيد.مرسي...

[lakistanl]

دوستان به نظرتون برای کسی که قصد بازگشت به ایران نداره، خروج از ایران در 27 سالگی دیره؟!!!

[mojarad]

دوستان به نظرتون برای کسی که قصد بازگشت به ایران نداره، خروج از ایران در 27 سالگی دیره؟!!!

این سن خیلی عالیه ... برو دنبالش و انجامش بده

[hamilord]

دوست عزیز مردم تا ۴۰ سالگی مهاجرت میکنن این که سنی نیست

[hosein_m]

دوستان من 31 سالمه
و بعد از سه سالل تلاش برای پذیرش، به محض اینکه در یه شرکت خوبی مثل مپنا استخدام شدم، یه پذیرش فول فاند از استرالیا گرفتم
الان به شدت مردد هستم که در این سن و stability که در ایران دارم، آیا میرزه که ریسک کنم و استعفا بدم و 4 سال دیگه دوباره به دنبال شغل باشم.
ممنون میشم دوستان از تجربیاتشون راهنمایی بفرمایند

[nima56]

دوستان من 31 سالمه
و بعد از سه سالل تلاش برای پذیرش، به محض اینکه در یه شرکت خوبی مثل مپنا استخدام شدم، یه پذیرش فول فاند از استرالیا گرفتم
الان به شدت مردد هستم که در این سن و stability که در ایران دارم، آیا میرزه که ریسک کنم و استعفا بدم و 4 سال دیگه دوباره به دنبال شغل باشم.
ممنون میشم دوستان از تجربیاتشون راهنمایی بفرمایند

دوست عزیز موقعی که من پذیرش دکترا برایم آمد 5 سال بود که تو مپنا کار می کردم آنهم زمانی که اوضاع شرکت بسیار خوب بود و شغل بسیار خوب و واقعا مهندسی داشتم. تصمیم در این زمینه بستگی به قدرت ریسک ، هدف و انگیزه تان از ادامه تحصیل دارد.

[Geek]

دوستان من ۳۱ سالمه و وسطای دکتری داخل هستم.
اما شرایط طوریه که (عوامل زیادی که اینجا جاش نیست)‌ به نظر میاد بهتره برای یه PhD دوم اقدام کنم. یه موقعیت خوب توی هنگ‌کنگ پیدا کردم که هم دانشگاهش خوبه هم استادش شبکهٔ قوی‌ای داره و هم پولی خوبی میدن که میشه پس انداز هم داشت (زیاد نیست ولی حداقل در حدود ۳۰ الی ۴۰ تومن در سال هست).

هدف نهایی من داشتن یه کرسی تحقیقی در قالب دانشگاه یا R&D هست. یعنی نهایتا میخوام کار تحقیقی کنم و زمینه‌ای که علاقه دارم کار کنم. ولی دنبال مهاجرت و اقامت دائم توی جایی مثل کانادا یا استرالیا یا باقی کشورهای مهاجرپذیر هستم.

اگه بخوام PhD دوباره اقدام کنم چون کمی اپلای و ازاد کردن مدارک و اینا طول میکشه من حدود ۳۶ سالگی میتونم PhD رو بگیرم از یه دانشگاه زیر رنک ۱۰۰ (مطابق QS) و به شرط اینکه خوب کار کنم و روزمهٔ خوبی رو بسازم و از تجارب ایرانم هم بتونم استفاده کنم و ارتقاء بدم در بهترین حالت توی ۳۶ سالگی من تازه یه دکتری دارم حالا فرض کنید با روزمهٔ خوب و تازه چند سالی شاید فرصت داشته باشم چندجا پست داک برم. سوالم اینه به لحاظ سنی و هدفم به نظرتون چطوری میشه؟

یعنی فرض کنید با سنی حدود ۴۰ سال که ۴ سالش رو سعی کردم تو کشور مقصد (کانادا/استرالیا مثلا) گذروندم و دنبال پوژیشن کاری مناسب باشم. آیا این استراتژی درستی هست؟ میدونم اگه هدف مثلا کاناداست خب بهتره اونجا اقدام کنم ولی مشکلی که هست اینه که الان پوزشین خوبی دارم و زمینهٔ کاری و استادش هم به من میخوره و بهتر میتونم کار کنم برای همین دارم سبک و سنگین میکنم که کدوم مسیر رو انتخاب کنم؟
*‌ یه پوزیشن خیلی خب با outlook خوب علمی توی شرق آسیا ولی قصد موندن یا اقامت اونجا رو ندارم. حسن این پوزیشن ارتباط و شرایطش هست که بهم فرصتی رو میده که رزومهٔ خیلی خوبی رو بسازم
* بیخیال این پوزیشن شدن و دنبال پوزیشن ولو کمی پائینتری بودن اما توی یه کشور مقصد. در این حالت حدود دو سال عقب می‌افتم. دکتری ایران رو ولی تموم میکنم. و توی سن ۳۸ سالگی احتمالا یه دکتری دوم از کشور مقصد میگرم (اگه ویزا سخت باشه قید دکتری داخل رو میزنم).

تردیدها باعث شده نتونم متمرکز بشم راهنمایی‌هاتون قطعا کمک بزرگی برای منه. ممنون

[sarah9093]

دوستان من ۳۱ سالمه و وسطای دکتری داخل هستم.
اما شرایط طوریه که (عوامل زیادی که اینجا جاش نیست)‌ به نظر میاد بهتره برای یه PhD دوم اقدام کنم. یه موقعیت خوب توی هنگ‌کنگ پیدا کردم که هم دانشگاهش خوبه هم استادش شبکهٔ قوی‌ای داره و هم پولی خوبی میدن که میشه پس انداز هم داشت (زیاد نیست ولی حداقل در حدود ۳۰ الی ۴۰ تومن در سال هست).

هدف نهایی من داشتن یه کرسی تحقیقی در قالب دانشگاه یا R&D هست. یعنی نهایتا میخوام کار تحقیقی کنم و زمینه‌ای که علاقه دارم کار کنم. ولی دنبال مهاجرت و اقامت دائم توی جایی مثل کانادا یا استرالیا یا باقی کشورهای مهاجرپذیر هستم.

اگه بخوام PhD دوباره اقدام کنم چون کمی اپلای و ازاد کردن مدارک و اینا طول میکشه من حدود ۳۶ سالگی میتونم PhD رو بگیرم از یه دانشگاه زیر رنک ۱۰۰ (مطابق QS) و به شرط اینکه خوب کار کنم و روزمهٔ خوبی رو بسازم و از تجارب ایرانم هم بتونم استفاده کنم و ارتقاء بدم در بهترین حالت توی ۳۶ سالگی من تازه یه دکتری دارم حالا فرض کنید با روزمهٔ خوب و تازه چند سالی شاید فرصت داشته باشم چندجا پست داک برم. سوالم اینه به لحاظ سنی و هدفم به نظرتون چطوری میشه؟

یعنی فرض کنید با سنی حدود ۴۰ سال که ۴ سالش رو سعی کردم تو کشور مقصد (کانادا/استرالیا مثلا) گذروندم و دنبال پوژیشن کاری مناسب باشم. آیا این استراتژی درستی هست؟ میدونم اگه هدف مثلا کاناداست خب بهتره اونجا اقدام کنم ولی مشکلی که هست اینه که الان پوزشین خوبی دارم و زمینهٔ کاری و استادش هم به من میخوره و بهتر میتونم کار کنم برای همین دارم سبک و سنگین میکنم که کدوم مسیر رو انتخاب کنم؟
*‌ یه پوزیشن خیلی خب با outlook خوب علمی توی شرق آسیا ولی قصد موندن یا اقامت اونجا رو ندارم. حسن این پوزیشن ارتباط و شرایطش هست که بهم فرصتی رو میده که رزومهٔ خیلی خوبی رو بسازم
* بیخیال این پوزیشن شدن و دنبال پوزیشن ولو کمی پائینتری بودن اما توی یه کشور مقصد. در این حالت حدود دو سال عقب می‌افتم. دکتری ایران رو ولی تموم میکنم. و توی سن ۳۸ سالگی احتمالا یه دکتری دوم از کشور مقصد میگرم (اگه ویزا سخت باشه قید دکتری داخل رو میزنم).

تردیدها باعث شده نتونم متمرکز بشم راهنمایی‌هاتون قطعا کمک بزرگی برای منه. ممنون

سلام
البته راههای دیگری هم غیر از دکتری دوم هست. برای نمونه تمام کردن دکتری در ایران و گذراندن فرصتهای مطالعاتی در دانشگاههای کشورهای مورد نظر. نوع ویزا هم در آنصورت J1 خواهد بود. من خیلی کس را دیده ام که فرصتهای مطالعاتی را در دانشگاههای تاپی چون هاروارد و ام آی تی گذراندند. چون این در حقیقت پذیرش رسمی نیست. نیازی به نمره ی جی آر ای و باقی فاکتورهای لازم برای گرفتن پذیرش در مقطع پی اچ دی ندارد (حتی شنیده ام که تافل هم نمی خواهد اما مطمئن نیستم!) یعنی در حقیقت شما باید تنها از استاد اکی را بگیرید و خب معمولا هم ظرفیت برای پست داک بالاست پس گرفتن این نوع پذیرش بسی آسانتر و راحت تر است. اما اگر در این حالت خودتان را خوب نشان دهید شانس خوبی برای ادامه همکاری با دانشگاه و.....خواهید داشت. من کسی را می شناختم که از شریف دکتری گرفت و پست داکش را در ام آی تی گذراند و خب الان استاد یکی از دانشگاههای خوب استرالیا است. البته این فرد رزومه ی فوق العاده قوی داشت.

[candid]

دوستان من ۳۱ سالمه و وسطای دکتری داخل هستم.
اما شرایط طوریه که (عوامل زیادی که اینجا جاش نیست)‌ به نظر میاد بهتره برای یه PhD دوم اقدام کنم. یه موقعیت خوب توی هنگ‌کنگ پیدا کردم که هم دانشگاهش خوبه هم استادش شبکهٔ قوی‌ای داره و هم پولی خوبی میدن که میشه پس انداز هم داشت (زیاد نیست ولی حداقل در حدود ۳۰ الی ۴۰ تومن در سال هست).

هدف نهایی من داشتن یه کرسی تحقیقی در قالب دانشگاه یا R&D هست. یعنی نهایتا میخوام کار تحقیقی کنم و زمینه‌ای که علاقه دارم کار کنم. ولی دنبال مهاجرت و اقامت دائم توی جایی مثل کانادا یا استرالیا یا باقی کشورهای مهاجرپذیر هستم.

اگه بخوام PhD دوباره اقدام کنم چون کمی اپلای و ازاد کردن مدارک و اینا طول میکشه من حدود ۳۶ سالگی میتونم PhD رو بگیرم از یه دانشگاه زیر رنک ۱۰۰ (مطابق QS) و به شرط اینکه خوب کار کنم و روزمهٔ خوبی رو بسازم و از تجارب ایرانم هم بتونم استفاده کنم و ارتقاء بدم در بهترین حالت توی ۳۶ سالگی من تازه یه دکتری دارم حالا فرض کنید با روزمهٔ خوب و تازه چند سالی شاید فرصت داشته باشم چندجا پست داک برم. سوالم اینه به لحاظ سنی و هدفم به نظرتون چطوری میشه؟

یعنی فرض کنید با سنی حدود ۴۰ سال که ۴ سالش رو سعی کردم تو کشور مقصد (کانادا/استرالیا مثلا) گذروندم و دنبال پوژیشن کاری مناسب باشم. آیا این استراتژی درستی هست؟ میدونم اگه هدف مثلا کاناداست خب بهتره اونجا اقدام کنم ولی مشکلی که هست اینه که الان پوزشین خوبی دارم و زمینهٔ کاری و استادش هم به من میخوره و بهتر میتونم کار کنم برای همین دارم سبک و سنگین میکنم که کدوم مسیر رو انتخاب کنم؟
*‌ یه پوزیشن خیلی خب با outlook خوب علمی توی شرق آسیا ولی قصد موندن یا اقامت اونجا رو ندارم. حسن این پوزیشن ارتباط و شرایطش هست که بهم فرصتی رو میده که رزومهٔ خیلی خوبی رو بسازم
* بیخیال این پوزیشن شدن و دنبال پوزیشن ولو کمی پائینتری بودن اما توی یه کشور مقصد. در این حالت حدود دو سال عقب می‌افتم. دکتری ایران رو ولی تموم میکنم. و توی سن ۳۸ سالگی احتمالا یه دکتری دوم از کشور مقصد میگرم (اگه ویزا سخت باشه قید دکتری داخل رو میزنم).

تردیدها باعث شده نتونم متمرکز بشم راهنمایی‌هاتون قطعا کمک بزرگی برای منه. ممنون

شما اولش نوشتید برای دکتری دوم میخواید اقدام کنید ولی بعدش به نظر میاد که میخواید دکتری فعلی ایران را رها کنید و برید دکتری هنگ کنگ. درسته؟
الان موقعیت هنگ گنگ قطعیه؟ یا فقط اکی ایمیلی گرفتید و هنوز اپلای نکردید؟

تصمیم سختی هست که دکتری ایران را رها کنید. اگر میتونید یه کاری بکنید مثلا به دانشگاه ایران بگید دارید میرید فرصت مطالعاتی٬ وقتی رفتید هنگ گنگ اونجا هم استاد را میبنید هم شرایط زندگی هم ریسرچ و غیره اگر خوشتون اومد همون جا دکتری را ادامه بدید و دکتری ایران را رها کنید و اگر دیدید شرایط اونطوری که میخواید نیست برگردید ایران.

اگر هم نمیتونید اینکارو بکنید باید خودتون تصمیم بگیرید که دکتری ایران را بگیرید یا رها کنید برید هنگ کنگ. البته برخلاف نظر قبلی موقعیت پست داک تو امریکا که کمتر هست و قابل مقایسه با دکتری نیست و خصوصا در دانشگاههای تاپ٬ اساتید کسی را به عنوان پست داک میگیرن که علاوه بر رزومه خوب خودش فلوشبپ هم داره چون تعداد کسانی که اپلای میکنن زیاد هست و استاد هم ترجیح میده که کسی خودش پول داره را بگیرن نه کسی که بهش پول بدن.

[nima56]

دوستان من ۳۱ سالمه و وسطای دکتری داخل هستم.
اما شرایط طوریه که (عوامل زیادی که اینجا جاش نیست)‌ به نظر میاد بهتره برای یه PhD دوم اقدام کنم. یه موقعیت خوب توی هنگ‌کنگ پیدا کردم که هم دانشگاهش خوبه هم استادش شبکهٔ قوی‌ای داره و هم پولی خوبی میدن که میشه پس انداز هم داشت (زیاد نیست ولی حداقل در حدود ۳۰ الی ۴۰ تومن در سال هست).

هدف نهایی من داشتن یه کرسی تحقیقی در قالب دانشگاه یا R&D هست. یعنی نهایتا میخوام کار تحقیقی کنم و زمینه‌ای که علاقه دارم کار کنم. ولی دنبال مهاجرت و اقامت دائم توی جایی مثل کانادا یا استرالیا یا باقی کشورهای مهاجرپذیر هستم.

اگه بخوام PhD دوباره اقدام کنم چون کمی اپلای و ازاد کردن مدارک و اینا طول میکشه من حدود ۳۶ سالگی میتونم PhD رو بگیرم از یه دانشگاه زیر رنک ۱۰۰ (مطابق QS) و به شرط اینکه خوب کار کنم و روزمهٔ خوبی رو بسازم و از تجارب ایرانم هم بتونم استفاده کنم و ارتقاء بدم در بهترین حالت توی ۳۶ سالگی من تازه یه دکتری دارم حالا فرض کنید با روزمهٔ خوب و تازه چند سالی شاید فرصت داشته باشم چندجا پست داک برم. سوالم اینه به لحاظ سنی و هدفم به نظرتون چطوری میشه؟

یعنی فرض کنید با سنی حدود ۴۰ سال که ۴ سالش رو سعی کردم تو کشور مقصد (کانادا/استرالیا مثلا) گذروندم و دنبال پوژیشن کاری مناسب باشم. آیا این استراتژی درستی هست؟ میدونم اگه هدف مثلا کاناداست خب بهتره اونجا اقدام کنم ولی مشکلی که هست اینه که الان پوزشین خوبی دارم و زمینهٔ کاری و استادش هم به من میخوره و بهتر میتونم کار کنم برای همین دارم سبک و سنگین میکنم که کدوم مسیر رو انتخاب کنم؟
*‌ یه پوزیشن خیلی خب با outlook خوب علمی توی شرق آسیا ولی قصد موندن یا اقامت اونجا رو ندارم. حسن این پوزیشن ارتباط و شرایطش هست که بهم فرصتی رو میده که رزومهٔ خیلی خوبی رو بسازم
* بیخیال این پوزیشن شدن و دنبال پوزیشن ولو کمی پائینتری بودن اما توی یه کشور مقصد. در این حالت حدود دو سال عقب می‌افتم. دکتری ایران رو ولی تموم میکنم. و توی سن ۳۸ سالگی احتمالا یه دکتری دوم از کشور مقصد میگرم (اگه ویزا سخت باشه قید دکتری داخل رو میزنم).

تردیدها باعث شده نتونم متمرکز بشم راهنمایی‌هاتون قطعا کمک بزرگی برای منه. ممنون

سلام
به نظر من ار یک ترم مرخصی بگیری یا همانطور که یکی از دوستان گفت به عنوان فرصت مطالعاتی بروی هنگ کنگ و ببینید می توانید با شرایط محیط ، دانشگاه، خود استاد و مردم آنجا دوام بیاورید یا خیر. اگر مشکل نظام وظیفه ندارید این کار به شما فرصت میده که یک بر آورد از آنجا داشته باشید و اگر پشیمان شدید راه بازگشت داشته باشید. ضمنا 31 سال سن بالایی نیست. راه دوم هم اتمام دکترا ایران و پیدا کردن پسداک در خارج است که بدون در نظر گرفتن استثنا ها معمولا در دانشگاههای خوب و متوسط امکان پیدا کردن موقعیت است ولی دانشگاههای خیلی خوب بسیار دشوار و نیاز به رزومه خیلی خوب و گاهی کانکشن قوی می باشد.